Her günümün diğerinin aynısı olmasından, her sabaha umutla başlayıp gece umuduma nokta koymaktan, televizyonda, radyoda, nette çıkan (sözde)atama haberlerine kafa yormaktan, kendim bile mantığını anlayamadığım bu sistemi etrafımdaki herkese anlatmaya çalışmaktan, yarınım ne olacak kaygısı taşımaktan,atanan arkadaşların ardından el sallamaktan, düş kurmaya bile korkar olmaktan, sabır etmekten-etmeye çalışmaktan yoruldum. Gücümün tükendiğini hissediyorum, çekiliyor hayat damarlarımdan.Yine de pes demiyorum emeğimin karşılığını almadan; ama şunu sakın unutmayın SAYIN TUZU KURULAR, iki elim iki yakanızda mahşere kadar!!!!